insanların yalnızlığın o yaşanılmaz duygusu ile samimi, isyan dolu, biraz kırgın, biraz da hüzünlü serzenişidir aslında.
günlerce telefonun çalmaması bir yana gelen her mesajda beni düşünen biri var ümidiyle telefona sarılmak ve kampanya duyurusuyla kuytu, sessiz, karanlık yalnızlık dehlizine geri dönmek , çok acı değil mi?
daha acısıda var aslında , kimsenin okumayacağını bile bile whatsapp durumunu ‘çok yalnızım lan’ diye yenilemek.
yalnızlık insanı olgunlaştırır safsatasını kim uydurduysa buradan ona selam ederim. tam tersi daha da çocuklaşıyor insan her an ilgi isteyen bir bebek gibi.
bir çaresizlik, bir beklenti, bir isyan cümlesidir.
çok yalnızım lan! ama içim inadına kalabalık. durmadan aklıma düşen isimler var ve o isimlerle geçirilen güzel anılar… insanın aklını güzel anılar meşgul ederken yalnız kalmak çok zor.
yalnızlık zor be üstad, o değilde ; çok yalnızım lan!