Hayat doludan alıp boşa koymaya benzer

Hayat doludan alıp boşa koymaya benzer, ne dolduğu zaman yaşarsın ne boşaldığı zaman. Her an birileri gelir ve dengeni bozuverir. Zamanla alışırım dediğin her şeyin bir zaman sonra boş olduğunu anlarsın. Dengeni bozanların kötü olduğunu fark ettiğin an feleğin yaşar, bakar durursun. Düşündüğün her an aklını zorlasa da, geçmek bilmese de zaman; geçer ve gider. Her şeyin sorumlusu benim demeye başlarsın ve isyan edersin!

İsyan etmekte geçici bir çözüm olur, önüne baktığın ve döndüğün her an yine aklına güler geçersin. Hayat bu işte, çizdiğin çizgi bir süre sonra silinir, yapmam dediğin her şeyi bir bakmış yapmışsın.

Eskisi gibi akıp gitmez zaman, hüzünlenirsin. Her aklına geldiğinde yanlışlar, düşlerde ağlar ve uyursun. Sensizde geçer zaman ama oldukça boştur o an. Birikimlerinin kayıplığını hissettiğin zaman iğneli bir kuyuya atmışlar gibi bakarsın yarına, ölmek istersin.

Ölüm geldiğinde aklına, manevi bir düş kulaklarında çınlar, yarını var der; susturur seni. Hiçbir çıkışın olmadığı an bir ses yankılanır, korkarsın. Hiç ummadığın yerden gelir taşlar, şaşar kalırsın.

Dedim ya hayat işte, yüz verdiğin herkes iki yüz ister; sen verdikçe ister, vermezsen küserler. En çok kıyamamam dediklerin kıyar sana, yıkılır kalırsın.

Sensizde seni sevebilirim dediklerinin yalan olduğunu görünce sevgiden de utanırsın, sevmemek istersin ama olmaz. Sevmişsin bir kez, alnındaki sevgi lekesi asla gitmez. En önemlisi de hayatta saygı dersin, olgunlaşınca; pek bir şeyde istemez yürek esasında, ancak çok geç kalmıştır her defasında.

Tecrübe ise bunca olanaklardan sonra acı gerçektir, öğüttür yeni geleceğe; Pek dinlenmez sıcaklığında, herkes kendinden sorumludur aşkta.